domingo, 29 de noviembre de 2009

La creación

Si pudiese dejar pasar el tiempo para permitir que el dolor desapareciese de nuevo,tal y como se fue aquel día perfecto en el que yo, ignorante e inexperta niña, sin proponermelo empecé a escribir un poema a mi oscuro corazón .Realmente, ¿qué era lo que escribía mi mano?Amor, dolor, mentiras, sueños, ... todo mezclado,solo sé que se arrastraba por el papel vacío y cada palabra, como un beso, quedaba marcada a fuego,ensuciando con fantasía una ilusión fugaz, un mundo roto.Los rayos de la luna perseguían mi mano sin descanso,su brillo parecía decirme: "Deja de soñar, vive tu sueño"Pero, ¿cómo, triste luna, podría hacer eso?Escribir, escribir es mi sueño...mi mundo,pero, ¿quién podría verificar mi talento?Hacer un imposible, luna, eso es lo que quiero,crear algo que emocione al corazón, que despierte el alma...¡Ah! Imposibles...abstracciones que llenan nuestra vida,que nos reducen a una miserable existencia, incompleta, plagada de decepciones, de dudas humanas...Muro infranqueable, monstruo destructor de mi Troya, melodía conocida pero no recordada por la mente humana. El boli suda tinta bajo mi temblorosa mano, pero en realidad el boli derrama mi sangre y cada palabra escrita es un pedazo de mi alma herida

Los Mejores momentos de "Los Persas" de Esquilo

(Después que el Mensajero les ha contado todo al Coro y a Atusa)
Coro. ay ay, grita y preguntálo todo. ¿Dónde está el resto de la muchedumbre de amigos? ¿Dónde tus compañeros, (...)? ( Ahí estamos, tocando la fibra sensible del pobre Jerjes xDD)
Jerjes: Destruidos los dejé cayendo de una nave de Tiro sobre las costas de Salamina y estrellándose contra la dura costa. (ejem...sinceridad ante todo, muy bien Jerjes :P)
(Después de narrar todas las desgracias que han sufrido)
Jerjes: Estamos heridos por tal suerte para la eternidad.
Coro: Estamos heridos, pues es evidente (y le falta mandar a la mierda a Jerjes...este coro es la leche xDDD)

sábado, 28 de noviembre de 2009

Heroides V: Oenone Paridi.

He aquí, mi Heroida favorita, para que podáis disfrutarla en su idioma original.

Nympha suo Paridi, quamvis suus esse recuset,
mittit ab Idaeis verba legenda iugis.

Perlegis? an coniunx prohibet nova? perlege! non est
ista Mycenaea littera facta manu.
Pedasis Oenone, Phrygiis celeberrima silvis,
laesa queror de te, si sinis, ipse meo.
Quis deus opposuit nostris sua numina votis?
ne tua permaneam, quod mihi crimen obest?
leniter, e merito quicquid patiare, ferendum est;
quae venit indignae poena dolenda venit.
Nondum tantus eras, cum te contenta marito
edita de magno flumine nympha fui.
qui nunc Priamides (absit reverentia vero)
servus eras; servo nubere nympha tuli!
saepe greges inter requievimus arbore tecti
mixtaque cum foliis praebuit herba torum.
saepe super stramen fenoque iacentibus alto
defensa est humili cana pruina casa.
quis tibi monstrabat saltus venatibus aptos
et tegeret catulos qua fera rupe suos?
retia saepe comes maculis distincta tetendi,
saepe citos egi per iuga longa canes.
incisae servant a te mea nomina fagi
et legor Oenone falce notata tua;
et quantum trunci, tantum mea nomina crescunt;
crescite et in titulos surgite recta meos!

[Populus est, memini, fluviali consita rivo,
est in qua nostri littera scripta memor.]
popule, vive, precor, quae consita margine ripae
hoc in rugoso cortice carmen habes:
"cum Paris Oenone poterit spirare relicta,
ad fontem Xanthi versa recurret aqua."
Xanthe, retro propera versaeque recurrite lymphae!
sustinet Oenonen deseruisse Paris.
Illa dies fatum miserae mihi dixit, ab illa
pessima mutati coepit amoris hiems,
qua Venus et Iuno sumptisque decentior armis
venit in arbitrium nuda Minerva tuum.
attoniti micuere sinus gelidusque cucurrit,
ut mihi narrasti, dura per ossa tremor.
consului (neque enim modice terrebar) anusque
longaevosque senes: constitit esse nefas.
Caesa abies sectaeque trabes et classe parata
caerula ceratas accipit unda rates.
flesti discedens. hoc saltim parce negare;
praeterito magis est iste pudendus amor.
et flesti et nostros vidisti flentis ocellos;
miscuimus lacrimas maestus uterque suas.
non sic appositis vincitur vitibus ulmus,
ut tua sunt collo bracchia nexa meo.
ah quotiens, cum te vento quererere teneri,
riserunt comites—ille secundus erat.
oscula dimissae quotiens repetita dedisti!
quam vix sustinuit dicere lingua "vale!"
Aura levis rigido pendentia lintea malo
suscitat et remis eruta canet aqua.
prosequor infelix oculis abeuntia vela,
qua licet, et lacrimis umet arena meis,
utque celer venias, virides Nereidas oro—
scilicet ut venias in mea damna celer.
votis ergo meis, alii rediture, redisti?
ei mihi, pro dira paelice blanda fui!
Adspicit immensum moles nativa profundum
(mons fuit), aequoreis illa resistit aquis;
hinc ego vela tuae cognovi prima carinae
et mihi per fluctus impetus ire fuit.
dum moror, in summa fulsit mihi purpura prora.
pertimui: cultus non erat ille tuus.
fit propior terrasque cita ratis attigit aura:
femineas vidi corde tremente genas.
non satis id fuerat—quid enim furiosa morabar?—
haerebat gremio turpis amica tuo!
tunc vero rupique sinus et pectora planxi
et secui madidas ungue rigente genas
implevique sacram querulis ululatibus Iden
illuc has lacrimas in mea saxa tuli.
sic Helene doleat defectaque coniuge ploret,
quaeque prior nobis intulit, ipsa ferat!
Nunc tibi conveniunt, quae te per aperta sequantur
aequora legitimos destituantque viros.
at cum pauper eras armentaque pastor agebas,
nulla nisi Oenone pauperis uxor erat.
non ego miror opes, nec me tua regia tangit
nec de tot Priami dicar ut una nurus,
non tamen ut Priamus nymphae socer esse recuset
aut Hecubae fuerim dissimulanda nurus.
dignaque sum et cupio fieri matrona potentis;
sunt mihi quas possint sceptra decere manus.
nec me, faginea quod tecum fronde iacebam,
despice; purpureo sum magis apta toro.
Denique tutus amor meus est; ibi nulla parantur
bella nec ultrices advehit unda rates.
Tyndaris infestis fugitiva reposcitur armis;
hac venit in thalamos dote superba tuos.
quae si sit Danais reddenda, vel Hectora fratrem,
vel cum Deiphobo Polydamanta roga;
quid gravis Antenor, Priamus quid suadeat ipse,
consule, quis aetas longa magistra fuit.
turpe rudimentum, patriae praeponere raptam.
causa pudenda tua est; iusta vir arma movet.
Nec tibi, si sapias, fidam promitte Lacaenam,
quae sit in amplexus tam cito versa tuos.
ut minor Atrides temerati foedera lecti
clamat et externo laesus amore dolet,
tu quoque clamabis. nulla reparabilis arte
laesa pudicitia est; deperit illa semel.
ardet amore tui; sic et Menelaon amavit;
nunc iacet in viduo credulus ille toro.
felix Andromache certo bene nupta marito;
uxor ad exemplum fratris habenda fui.
tu levior foliis, tum cum sine pondere suci
mobilibus ventis arida facta volant.
et minus est in te quam summa pondus arista,
quae levis adsiduis solibus usta riget.
Hoc tua (nam recolo) quondam germana canebat
sic mihi diffusis vaticinata comis:
"quid facis, Oenone? quid arenae semina mandas?
non profecturis litora bubus aras!
Graia iuvenca venit, quae te patriamque domumque
perdat! io prohibe! Graia iuvenca venit!
dum licet, obscenam ponto demergite puppim!
heu! quantum Phrygii sanguinis illa vehit!"
dixerat; in cursu famulae rapuere furentem,
at mihi flaventes diriguere comae.
ah, nimium miserae vates mihi vera fuisti;
possidet en saltus Graia iuvenca meos!
sit facie quamvis insignis, adultera certe est;
deseruit socios hospite capta deos.
illam de patria Theseus, nisi nomine fallor,
nescioquis Theseus abstulit ante sua.
a iuvene, et cupido, credatur reddita virgo?
unde hoc compererim tam bene quaeris? amo!
vim licet appelles et culpam nomine veles;
quae totiens rapta est, praebuit ipsa rapi.
at manet Oenone fallenti casta marito—
et poteras falli legibus ipse tuis:
Me Satyri celeres (silvis ego tecta latebam)
quaesierunt rapido, turba proterva, pede
cornigerumque caput pinu praecinctus acuta
Faunus, in immensis qua tumet Ida iugis.
me fide conspicuus Troiae munitor amavit;
ille meae spolium virginitatis habet.
id quoque luctando; rupi tamen ungue capillos
oraque sunt digitis aspera facta meis.
nec pretium stupri gemmas aurumque poposci;
turpiter ingenuum munera corpus emunt.
Ipse ratus dignam medicas mihi tradidit artes
admisitque meas ad sua dona manus.
quaecumque herba potens ad opem radixque medendi
utilis in toto nascitur orbe, mea est.
me miseram, quod amor non est medicabilis herbis!
deficior prudens artis ab arte mea.
ipse repertor opis vaccas pavisse Pheraeas
fertur et e nostro saucius igne fuit.
Quod nec graminibus tellus fecunda creandis
nec deus, auxilium tu mihi ferre potes.
et potes et merui. dignae miserere puellae!
non ego cum Danais arma cruenta fero.
sed tua sum tecumque fui puerilibus annis
et tua, quod superest temporis, esse precor.

miércoles, 18 de noviembre de 2009

La no vida de un mileurista


Veintinueve años, licenciada en Derecho, masteres, cursos, idiomas... Si empiezo así, casi todos los que estáis leyendo este artículo me empezaréis a imaginar como una abogada que trabaja en un buen bufete, con un sueldo decente, una pareja, un piso propio... Pues no, amigos, a día de hoy trabajo como administrativo en una empresa de gran relevancia durante 8 horas diarias y, atención amigos, no llego a los 1000€ de sueldo. ¿Os suena de algo? Sí, sí... ¡Soy una mileurista!
Primero voy a explicar brevemente qué es un mileurista, por si alguien no ha llegado aún a este status. Un mileurista es, según las palabras de Carolina Alguacil, un joven licenciado y con idiomas que no gana más de 1000 € y que se tiene que contentar con una eterna vida de estudiante. Los sociólogos colocan la acreditación de mileurista a todos los jóvenes nacidos entre 1965 y 1980, en pleno Baby Boom, que, debido a las facilidades educativas, acudieron en masa a las universidades de todo el mundo en busca de un futuro dorado.
Por supuesto ni yo ni ninguno de mis compañeros mileuristas esperaban este futuro mientras cursaban sus 5 o 6 años de carrera; de hecho esperábamos lo que nuestros padres y nuestra sociedad decían: la universidad te ayuda a llegar. Y ese fue el problema, que todos quisimos llegar demasiado lejos y nos estrellamos juntitos al llegar a un mundo laboral colapsado por las esperanzas.
Hoy en día, cuando veo a los estudiantes yendo hacia sus universidades, todos ellos con una sonrisa y un rostro cargados de esperanzas, siento mucha pena por ellos... y por mi, claro está. No se dan cuenta de que, cuando terminen esa carrera en la que han volcado toda su juventud y todas sus energías, aún deberán vérselas con el mundo laboral y buscar un trabajo digno y adecuado a sus expectativas... y quizás no lo encuentren nunca, porque somos muchos jóvenes con estudios y muy pocos puestos de trabajo o, lo que es mejor, muy pocas empresas dispuestas a pagar por nuestro nivel de estudios. Aceptémoslo, amigos, a un jefe le viene mucho mejor contratar a un joven sin estudios y pagarle una mierda de sueldo, que contratar a un joven con estudios y acreditaciones al que tendría que pagar el doble.
De todas formas, ser un mileurista no está tan mal... o al menos eso dicen los políticos, porque yo, la verdad, sigo intentando ver el lado bueno... Un mileurista tiene las siguientes ventajas:
- Nunca estamos solos... porque no podemos permitirnos un piso, así que o compartimos piso con otros mileuristas o nos quedamos en casa de papá y mamá.
- No hacemos gastos inútiles... porque sino no llegamos a fin de semana.
- No perjudicamos al medio ambiente... porque racionamos el agua, el gas...
- No pillamos caravana... porque o no tenemos coche o el coche es demasiado viejo para ir con él al trabajo.
- Vivimos al día... porque no nos queda otro remedio!!
- Mantenemos charlas económicas realmente iluminadoras... ¿ si cambiamos la lavadora nos da para comprar aceite?
- Y ahora vamos a tener una vivienda a nuestra medida: ¡los zulos!...¡ qué grandes pensadores estos políticos!

Espero que todos hayáis entendido bien cómo es la vida de un mileurista y por qué hemos terminado este círculo vicioso que nadie ha podido parar aún. Buena suerte a todos los que tengáis el mismo problema.

Metro de Madrid...estafa

Más que volar lo que hace el metro de Madrid es estafar a los usuarios que optan por este tipo de transporte, según he podido verificar en mis propias carnes. Dejemos a un lado que, para ser el mejor del mundo, para mi sus instalaciones son en ocasiones precarias, el servicio al cliente nulo y su funcionamiento bastante deplorable...Dejemos a un lado que un viaje de 40 minutos en Metro pueda convertirse fácilmente en un viaje de 1 hora y 30 minutos y que, por supuesto, Metro de Madrid no sea capaz de reembolsar un maldito euro como compensación por las molestias que haya causado... No, no es eso por lo que Metro de Madrid estafa... Lo que clama al cielo es que llevando un billete válido (algunos incluso un abono transportes valido) el señor revisor sea capaz de ponerte una multa de 20€ y, por si acaso fuera poco, chillarte hasta que los tímpanos te sangren... también clama al cielo que, una vez puesta la multa, no haya manera de reclamarla salvo por una miserable hoja de reclamación que es respondida con un " investigaremos su caso" (como si me lo fuese a creer...) y que el señor revisor (si, ese que tan amablemente y con tanto tacto nos ha increpado) no sea capaz ni de darnos su nombre. Pero lo mejor de esta situación es que, después de recibir una bonita multa como recuerdo de tu "maravilloso" viaje, una niña intente robarte en pleno andén y no haya ni un solo vigilante al que acudir...porque todos están fumando (eso si, en los huecos de las obras como puede verse en Laguna) o tomándose un cafecito o meando o cagando o lo que quiera que hagan en ese momento salvo su trabajo. También es absolutamente lógico que, tras pagar cada mes 53,70 €, no tengas ni derecho a usar un puñetero baño público ni usar las escaleras mecánicas (si, esas que casi siempre tienden a estar estropeadas cuando las necesitas) ni poder llegar a tiempo a los sitios (aunque salgas con 1 hora de adelanto, siempre pasará algo).
Otra cosa sumamente curiosa del metro (y ya con esta os dejo de dar la brasa) es la eficacia de los trabajadores para ignorar un problema aunque éste se dé en su propia cara. Un ejemplo: Hace un año, en Diciembre, el metro de la línea 10 llega a Príncipe Pío. Hay dos trabajadores de Metro en el andén. Por lo visto han fregado el suelo (aunque no hay señalización). Una que sale pitando para pillar el tren de la línea 6 y resbala con el agua acumulada por la señora de la limpieza, los dos trabajadores miran divertidos la escena, yo me caigo dentro del vagón dejándome el pie enganchado entre vagón y andén... ¿Creeís acaso que esos dos señores, a los que se les paga por algo supongo yo, acudieron corriendo a ayudarme para evitar que las puertas (que ya empezaban a pitar) me pillarán el pie? Pues no, por supuesto que no... fue un hombre muy amable quien dejo su sitio libre para correr a rescatarme mientras los dos trabajodores de metro se reían de mi a sus anchas... Ahí tenéis la prueba...procurad no caeros nunca a las vias porque dudo mucho que algún amable trabajador de metro acuda a ayudaros!
Gracias a todos y buen viaje...pero no en Metro!!!!